تاریخچه استفاده از اسانس های خوراکی
اسانس‌های خوراکی یکی از افزودنی های مهم در صنعت غذا و نوشیدنی هستند چرا که انواع مختلف اسانس خوراکی
کاربرد های گسترده ای برای ایجاد رایحه و طعم محصولات غذایی دارند.
تاریخچه استفاده از اسانس‌های خوراکی دارای مراحل گوناگون تغییرات و تحولات در طول زمان است که نشان‌دهنده اهمیت و نقش پررنگ اسانس ها در صنعت غذا می‌باشد.
تاریخچه استفاده از اسانس‌های خوراکی
شروع استفاده از اسانس های خوراکی در محصولات غذایی به دوران باستان بازمی‌گردد. انسان ها از گیاهان، ادویه‌ها و مواد طبیعی مختلفی مانند گل‌ها و میوه‌ها و … برای بهبود طعم و بوی غذاهای خود استفاده می‌کردند. به عنوان مثال: مصریان باستان از قرن ها پیش از عصاره گیاهان مانند زعفران و دارچین در غذاها و نوشیدنی‌های خود استفاده می‌کردند.
استفاده از اسانس های خوراکی در قرون وسطی
در قرون وسطی با توجه به محدودیت‌های موجود در دسترسی به منابع طبیعی، افراد به خلاقیت بیشتری در استفاده از مواد مختلف روی آوردند. ادویه‌ها و گیاهان معطر به عنوان اصلی‌ترین منابع تولید اسانس‌های خوراکی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و تجارت ادویه نیز در این دوران رونق زیادی داشت.
دوران رنسانس
در دوران رنسانس با گسترش تحقیقات درباره مواد طبیعی و خواص آن‌ها استفاده از اسانس‌های خوراکی نیز بهبود یافت و تلاش‌های علمی برای استخراج و تولید اسانس‌های طبیعی از گیاهان و مواد مختلف نیز رشد چشمگیری داشت.
قرن نوزدهم و بیستم
در قرن نوزدهم و بیستم با پیشرفت های علمی و تکنولوژی، استفاده از مواد دیگری نیز برای تولید اسانس های خوراکی به شدت مورد توجه قرار داشت که در نتیجه آن تولید اسانس های بر پایه طبیعی و شبه طبیعی نیز در این دوران رواج پیدا کرد.
پایداری بیشتر و توانایی ایجاد رایحه ها و طعم های متنوع تر باعث استقبال از اسانس های بر پایه طبیعی و شبه طبیعی در این دوران شد و به مرور زمان استفاده از اسانس های شبه طبیعی در صنایع مختلف به ویژه صنایع غذایی و نوشیدنی ها رونق گرفت.
اسانس های طبیعی و شبه طبیعی در زمان حال
امروزه با پیشرفته تر شدن علم و فناوری، تولید اسانس های طبیعی و شبه طبیعی در حال پیشرفت و بهبود هستند و تلاش برای تولید اسانس های با کیفیت تر و مقرون به صرفه تر افزایش یافته است.
علاوه بر این، استفاده از ترکیبات و مواد جایگزین برای بهبود خواص و کاربرد های اسانس های شبه طبیعی نیز مورد توجه ویژه است.